Pastoor Smeets zegende ons huwelijk in.

Peter en Marion, de kinderen van de zus van Hennie, waren de bruidsjonkers.

Na de huwelijksmis gingen we richting de Maas, naar het restaurant de Veerman. De chauffeur op de foto is mijn Roggelse neef en naamgenoot, Har Kierkels. Bovenstaande foto's komen uit de trouwreportage, gemaakt door Piet Bongers uit Heythuysen.

Aan tafel ontdekte ik een fout op de menukaart.

Tijdens het eten kwamen Peter en Marion naar voren

..... ze hadden een versje geleerd.
.
Marion:
Zeg Peter,wat is er toch te doen?
Want ieder kijkt zo blij.
Oom en tante zijn vandaag zo mooi.
Och toe, vertel het mij.
Peter:
Wel, hoor die Marion toch eens aan.
Zo wist je dat zo graag
Nu luister dan, 't is erg groot feest.
Want tante Hennie trouwt vandaag.
En daarom zijn we allen blij.
Op deze mooie dag.
Je weet toch dat je dadelijk ook
Een wensje zeggen mag.
Marion:
O zeker hoor, ik ken het goed.
En ik ben ook heel erg blij
want nou tante Hennie trouwen gaat
Krijg ik oom Harrie er bij.
Peter:
Maar Marion, wat slim bedacht.
Kom nu maar met me mee.
We bieden hen ons wensje aan
Heel netjes alle twee..
Samen:
Ons wensje fijn
Is wel wat klein.
Maar o zo goed gemeend.
Leef met elkaar
Nog menig jaar.
In groot geluk vereend.
.

Na de receptie trad Hay Klaessen op, unne Naerse buutereedner.

Barfuss durch die Hölle.

In 1967 kochten we ons eerste TV-toestel. Het was 'n 2de-handsje, waarde 75 gulden. Je kon er 4 zenders mee ontvangen; Nederland 1 - 2 en 2 Duitse zenders; WDR en ZD. Voor die twee laatste zenders was 'n apart voorzetkastje nodig. De antenne stond op de zolder en lag op de waslijnen. De Duitse zenders kwamen vanuit een andere richting onze zolder binnen. Hennie ging dan de zolder op en ik gaf dan de volgende instructies: Naar links, naar rechts, nog een beetje, ietsje terug en stop. Schakelden we over naar een Nederlandse zender dan begon deze ceremonie opnieuw. Zappen was er niet bij.

Wat me uit deze tijd is bijgebleven is de Duitse serie: Barfuss durch die Hölle. Ik meen dat 't 14 afleveringen geweest zijn. Toos en Wiel hebben die samen met ons gevolgd. Iedere week kwamen ze bij ons TV kijken. Het was vooral voor Toos en Hennie een dramische film met een ongewis, onbevredigend einde. Vlak bij huis zakt Kaji in elkaar. Het sneeuwt. Einde van de film.

Het verhaal:

Het is 1943, en een werknemer van een Japanse staalfabriek wordt aangesteld als directeur in een mijn in Mantsjoerije, dat door Japan bezet is. Kaji, de hoofdpersoon van de film, wordt er heengezonden omdat hij er van overtuigd is dat als je de arbeiders wat menselijker behandelt ze beter zullen presteren. De aanstelling betekent voor hem ook dat hij bij het leger wordt ingezet en dat hij kan trouwen met zijn geliefde Michiko. Ze gaan met zijn tweeën naar Mantsjoerije. In de mijn worden zijn pogingen de Chinese arbeiders menselijker te behandelen gedwarsboomd door een schofterige opzichter, Okazaki. Het wordt nog moeilijker als hij ook nog de leiding krijgt over een speciaal kamp met zeshonderd verhongerende krijgsgevangenen. Een legerofficier vertrouwt hem toe dat het hem niks kan schelen dat die mensen sterven, zolang ze maar niet ontsnappen. Er gaat van alles mis, hij wordt regelmatig verkeerd begrepen, gesaboteerd en op een bepaald moment wordt hij zelfs bijna geëxecuteerd omdat hij de onthoofding van een aantal krijgsgevangenen heeft voorkomen. Hij wordt wel gevangen gezet en in de legergevangenis zwaar mishandeld. Tenslotte wordt hij vrijgelaten, maar hij wordt meteen gedwongen in het leger te gaan. Hij wordt weggestuurd zonder dat hij afscheid kan nemen van zijn vrouw.In deel twee zit Kaji in het ijskoude noorden van Mantsjoerije, waar hij wordt getraind in het leger van Kwantung. Hij wordt scherp in de gaten gehouden omdat een politierapport hem tot communist bestempeld heeft. Als het legeronderdeel naar het front zal vertrekken mag hij van de commandant één nacht met zijn vrouw Michiko doorbrengen. Het leven aan het front is een regelrechte hel en een van zijn kameraden pleegt zelfmoord. Na de Duitse capitulatie wordt de slecht bewapende eenheid van Kaji aangevallen door Russische troepen. Tanks tegen geweren. Kaji overleeft het slagveld en gaat op zoek naar andere overlevenden.In deel drie wordt Kaji door de Russen gevangengenomen, en dat voelt niet bepaald als een bevrijding. Het Russische krijgsgevangenenkamp wordt geleid door Japanners die zich daar ernstig misdragen. Kaji vermoordt op het laatst in zijn wanhoop zelfs iemand en ontvlucht het kamp, naar Siberië, en hoopt zijn vrouw terug te vinden. Vlakbij zijn huis vriest hij dood.

In 1982 vierde onze school haar 50-jarig bestaan.

Reunie 1982 oud-leerlingen van de Heilig Hartschool. Deze foto stond op 2 maart 2010 op de site van Piet van Toon.

Uitvergroten? Klik op de foto!

.

De musical -de professor en zijn tijdmachine.
De hoofdrolspelers waren Naima den Heijer en Frits Hermans. Frits had een fantastische stem. De uitvoering was een groot succes. Het decor is geschilderd door de leerlingen van groep 8, onder leiding van Gerard Augustinus, een kunstenaar in de dop, die na een uurtje verven met de leerlingen, een geweldige puinhoop aan verf, papier en poetsmateriaal achterliet. Maar het resultaat mocht er zijn. Bijzonder was ook de wisseling van de decors. De musical speelde zich af in verschillende tijdzones. De tijdmachine verplaatste alle spelers naar een andere tijd in de geschiedenis. De tijdmachine kwam dan 10 seconden in werking; het licht ging uit, alleen op de tijdmachine knipperden en flitsten lampjes. In die 10 seconden werd het oude decor, 2 grote panelen van 3 bij 3 meter, verwisseld voor 2 nieuwe. Dit gebeurde allemaal in het donker. Ook dit verliep zonder problemen.
Van deze musical is door de firma Houben uit Haelen een video gemaakt, op Betamax. Jammer genoeg wordt dit systeem allang niet meer gebruikt. Op school schaften we het VHS-systeem aan en de musical lag en ligt nog altijd in het archief. Hoe lang gaat zo'n band mee? Het volgend jaar viert de band zijn 25-jarig jubileum. Zonde!!

In 2002 lagen de restanten van het decor nog op de zolder
.

Het 70-er jaren rapport.

Onderaan bij de stoelpoot zie je, als je goeie ogen hebt, mijn initialen staan, HK. De bescheidenheid zelve, als ik zo onbescheiden mag zijn. Dit rapport heeft later vele wijzigingen ondergaan, de voorkant veranderde niet, wel eens van kleur. Het is later opgevolgd door het foto-rapport.

Pater Terstappen in Brazilië.

De H. Hartschool heeft van het begin van de jaren 80 'n school in Brazilië gesponsord. Pater Terstappen uit Neer was daar werkzaam. Onze school adopteerde kinderen uit de plaats Anicuns. De kinderen van de H. Hart correspondeerden met de Braziliaanse kinderen. De pater moest alle brieven uit Nederland in 't Portugees vertalen en omgekeerd was het nog lastiger. Die vertaling moest hij schriftelijk doen. Regelmatig kwam hij, als hij vakantie had, naar onze school en vertelde over 't leven daar. De laatste keer dat ik hem gezien heb, had hij foto's bij zich. Van die foto's heb ik 'n slideshow gemaakt. De kwaliteit valt tegen, maar je krijgt wel 'n indruk van 't nog rijke Roomse leven in Brazilië.
. .
.
Uit 't jubileum boek van 1992.

Via overleg met het Parochieel Missiecomité ontstondin 1986 het plan om de Neerse scholen actief te be-trekken bij het ontwikkelingswerk. Via de Stichting Foster Parents wilde men een kind uit de derde wereld adopteren. Maar omdat deze stichting negatief in de publiciteit kwam, zocht men naar alternatieven. Pater Paul Cuijpers en Pater Leo Terstappen reageerden enthousiast op het verzoek om mee te werken aan een adoptieproject. De H. Hartschool overlegde met Pater Terstappen, missionaris in het Braziliaanse Anicuns, over de wijze waarop het project het beste gestalte kon krijgen. Men besloot in eerste instantie één kind financieel te adopteren, de 10-jarigejongen Kenedol Bueno das Santos. Dit kind uit een arm gezin probeerde als schoenpoetsertje na school wat bij te verdienen om de familie aan het eten tehouden.De Neerse kinderen nu, brengen via twee jaarlijkse acties geld bij elkaar voor het adoptieproject; in oktober is er de wereldmissiedag en rond maart/april is er het "heitje voor een karweitje". Het hele jaar door staat er bovendien op school de zgn. kwartjesmeter, een soort spaarpot, waarin de kinderen hun incidentele bijdragen kunnen doen.Het resultaat van dit initiatief was overweldigend zodat Pater Terstappen nog twee kinderen financieel kon adopteren, de meisjes Marcelena en Sandra.Maar er bleek in Brazilië ook behoefte aan andere ondersteuning te bestaan. De school in Anicuns was erg slecht toegerust, met name werd een stencilmachine node gemist. De H. Hartschool wist heel goedkoop een nieuw stencilapparaat, een showroom-model, op de kop te tikken. Dat werd kosteloos door Expeditiebedrijf Stapper uit Venio naar Braziliëverscheept.Maar voordat Pater Terstappen er daadwerkelijk gebruik van kon maken, ging er nog heel wat water door de Amazone en de Maas. De Braziliaanse douane wilde het apparaat nl. niet vrijgeven.Omdat de school in Anicuns nog veel meer steun kon gebruiken, besloot men elk jaar een ander doel voor de Neerse acties te kiezen. Zo kwam er dankzij de Neerse kinderen nieuw meubilair in de school van Pater Terstappen, werd de keuken gerenoveerd en kwamen er nieuwe leermiddelen. De Pater en de schooldirectie schreven: ''Dankzij de hulp uit Neer hebben we de best ingerichte school uit de hele regio."

Computers op de H. Hart

De eerste computer op school
Datum: 31 december 1981. Plaats: Roermond. Hennie en ik zijn aan 't winkelen bij V&D. De interesse van Hennie lag in de kinderkledingafdeling. Ik was toendertijd een verwoed foto-amateur met een eigen donkere kamer. Samen Jac Houben van de Lindestraat ging ik zelfs 's nachts op stap om nachtopnames te maken. Mijn interesses lagen bij: fotorolletjes, lichtgevoeligheid, fotopapier glossy of mat, vergrootapperatuur enz. Op weg naar de foto-afdeling kwam voorbij bovenstaande doos. Op de TV had ik wel eens een programma over home-computers gevolgd. 2 Homecomputers waren erg trek; de Commedore 64 en de Spectrum 16K. De Commodore was grafisch beter, maar de Spectrum was gemakkelijker te programmeren. Ik besloot een Spectrum te kopen. 399 gulden was een heel bedrag. Thuis gekomen pakte ik het ding uit.

En toen begon een nieuw tijdperk in mijn leven.

Programmeren. Heel boeiend. De computertaal was Basic. Een voorbeeld van deze taal:
Tellen tot 50.
10 let a=0
20 let a=a+1
30 print a
40 pause 50
50 if a=50 then stop
60 goto 20
.
Er staan hier 6 opdrachten.
Bij 10 moet de computer onthouden dat a gelijk is aan nul.
Bij 20 wordt a 0+1=1
Bij 30 komt die 1 op het scherm.
Bij 40 komt een pauze van 1 seconde. .....pause 100 is 2 seconden
Bij 50 moet de computer stoppen als het getal 50 is.
Het getal is pas 1, dus gaat de computer door.
Bij 60 moet hij terug naar 20.
Niet naar 10, dan zou a weer 0 worden.
het getal wordt 1+1=2

Software voor de Spectrum

.. bestond hoofdzakelijk uit spelletjes. Je kon er teksten op typen met een simpele tekstverwerker. Dat was 't. Rekenen kon hij uitstekend, want een computer is een apparaat dat werkt met nullen en enen. Dus rekenprogramma's schrijven in de Basictaal was mijn eerste optie. Optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen. Tafeltjes automatiseren. In een uurtje kon je een simpel programma schrijven. Dit werd opgeslagen op een cassettebandje. Begin 1982 liet ik leerlingen van groep 8 met deze programma's werken. Ik zag wat de computer met ze deed. Ze wilden tafels oefenen, zelfs na school. De leerkrachten op school wantrouwden de computer. Tjeu zag er wel iets in. Collega Jan schafte zich ook een Spectrum aan. Na een schenking van de Rabo-bank konden we 5 computers aanschaffen. De leerlingen van groep 8 leerde ik programmeren. Er ontstonden contacten met scholen in Belgie. Een video van het computergebruik op onze school werd op de Pedac in Roermond gebruikt als voorbeeld wat je er mee in het onderwijs kon doen. We haalden ook de krant.

Computerles aan groep 8.

Eind jaren 80 hebben een aantal ouders van de H. Hartschool de 5 computers op eigen gemaakte tafels geplaatst. Die tafels werden voorzien van wieltjes van ziekenhuisbedden. Kleine kleuren-TV's dienden als monitor. Gegevens werden opgeslagen op een casette-recorder. Dat laden en opslaan van gegevens ging gepaard met een vreemd geluid. Heb je wel eens een fax via de telefoon ontvangen? Dat geluid hoorden de leerlingen ook. Verder was op iedere tafel een printertje aanwezig. Die had een rolletje papier van ongeveer 8 cm breed. Met een simpele tekstverwerker maakten de leerlingen van groep 8 teksten voor de eigen krant. Knippen en plakken gebeurde nog met de schaar. De computers waren daartoe nog niet in staat. Tekeningen werden met zwarte fijnschrijvers gemaakt. Zo ontstond een voor die tijd heel aanvaardbaar klassenkrantje.

Bijdrage uit 2010:

20 Jaar geleden verscheen in 't dagblad de Limburger 'n artikel met de kop:
.

School in Neer voorloper landelijk onderwijsproject!.
De hele school en vooral de leerlingen, waren erg enthousiast. Na school moesten we ze naar huis jagen. Iedereen wilde tafeltjes en woordjes oefenen. Bekijk de filmpjes maar eens. Ze staan in de link: Filmpjes H. Hartschooltijd. Toen bemerkte ik ook al dat veel van mijn collega's de computer niet zagen zitten. Ze vonden 't maar niks. Dat de jeugd zo positief reageerde op 't leren met de computer werd weggewaaid met: Van dat ding leren ze niks, ze spelen maar wat! Ook later toen de leerlingen van groep 8 allang konden plakken en knippen met de computer, leverden de meesters en juffen nog echt knip- en plakwerk in. Voor de kleinkinderen van mij: "Ze knipten toen nog ouderwets met 'n schaar en plakten met plaksel uit 'n plakpotje. Isabella doet dat ook nog!" Ik heb honderden uren gestoken in 't ontwikkelen van onderwijsprogramma's, voor de leerlingen maar ook voor de leerkrachten. In 't leerlingen-volgsysteem verwerkte ik duizenden toetsresultaten. De leerlingen- administratie heeft me in 't begin veel hoofdbrekens gekost. Ik ondekte bij 't maken van de personeelsadministratie dat de computer van toen niet naar 'n andere eeuw kon stappen. De oude meester, geboren uit 1874, kwam in 1974 terecht. Onze video's moesten ook in de computer. "Kun je niet", was de vraag, "'n programma maken dat ons helpt bij 't vinden van 'n bepaalde film. Dus bijvoorbeeld 'n film over honden. Als je honden intikt dan verschijnt op 't scherm welke video's iets over honden hebben, 't nummer, de teller waar de video op de band begint, de duur in minuten, geschiktheid groep enz. Ik hoor ze 't nog zeggen: Har duit det väöl te gaer! 't Is ziene hobbie! Hennie hoor ik wat anders zeggen: Doe bös waal gek!

Op mijn nachtkastje ...

... staat dit beeldje. Het is gemaakt door Mevr. Nijskens, die ook dat beeldje bij mijn 25 jarig jubileum heeft gemaakt. Ik zit hier op de lessenaar en in 2 boeken staan de namen van de 6de Klassers uit 1985 vermeld. Ik heb bijna 20 jaar de 6de klassen en later de groepen 8 onder mijn hoede gehad. Dit beeldje kreeg ik op de laatste schooldag van deze klas, als afscheidsgeschenk. Er zijn veel groepsfoto's gemaakt in de loop der jaren. Als uitzondering plaats ik deze klassefoto van deze groep in mijn Blog, omdat 't zo'n mooi aandenken is.

Mijn jaren in de 6de klas en de latere groep 8.

Midden jaren 70 kreeg ik van meester Eijck voor 't eerst 'n 6de klas. Ik zat toen in 't noodlokaal, dat op de bovenste speelpaats stond. Ik kreeg te maken met schoolkeuzes maken voor 't vervolgonderwijs, intelligentietesten door ene Jennee uit Weert. 't Onderwijs werd voor 't eerst echt serieus. 4 Keer per week huiswerk. Op maandag Samsom-dictee en werkwoordspelling, 's dinsdags begrijpend lezen, op donderdag grammatica en de vrijdag was gereserveerd voor 't cijferen. 't Huiswerk werd na school besproken, dat duurde 'n half uur. Voor de leerlingen was dat even wennen. De ouders waren op de hoogte. Niet iedereen kreeg dezefde stof. Leerlingen die bestemd waren voor de HAVO en het VWO kregen echt pittige stof voorgeschoteld. Sommige ouders vonden dat ze teveel huiswerk kregen. Vond de leerling 't huiswerk te moeilijk of had er geen zin in, dan ontstonden spanningen thuis. Samen met de school werd dan besloten 'n makkelijke weg in het vervolgonderwijs te volgen. Je haalde met dat huiswerk er wel de echte studenten uit. 't Werd 'n sport om gedurende 'n heel trimester in 20 dictees totaal 3 fouten te maken. Dus bv. 19 tienen en 3 negens. Ik gaf ze dan 'n 10 op 't rapport. Ze wilden presteren in die groep, 't waren geen strebers.

Gedurende de laatste 5 maanden waren er excursies en 'n schoolreis.Deze activiteiten moesten niet alleen LEUK zijn, de kinderen moesten er ook iets van opsteken. De schoolreis ging ieder jaar naar Amsterdam, met als hoofddoel 't Anne Frankhuis. Tegenwoordig vinden ze dat saai, zegt men. Op school hadden we de video "het Achterhuis". 't Was de registratie van een toneelvoorstelling. Jeroen Krabbé speelde de vader van Anne Frank. In deze video zaten geen schokkende beelden van martelingen en gaskamers. De kinderen voelden aan hoe 't was om de hele dag geen geluid te mogen maken. Het bang zijn bij ieder geluid beneden en aan 't einde de overval in 't achterhuis, alleen 't geluid. Dan de aftiteling, waarin alleen maar vermeld werd wie waar gestorven was. De kinderen aanschouwden het zwarte tv-scherm met de naar boven wegscrollende namen met hun doodsoorzaak. Geen geluid was te horen en dan wist ik: De voorbereiding op de schoolreis was geslaagd, we kunnen gaan!

Omdat we met de trein reisden, besteedde je ook aandacht aan de NS. Aan 't spoorboekje, de witte strepen op 't perron, de 1ste en de 2de klas, begrippen als enkel en retour. We waren als voorbereiding op deze schoolreis ook naar Overloon geweest. Op de terugweg naar huis gingen we even naar 't Duits oorlogskerkhof in Ysselsteyn. Daar liet ik hun zien hoeveel jongen mensen van 17, 18 en 19 jaar daar lagen. Gesneuveld voor ....

Juist, voor niets!!!